خداوند در این آیه شریفه به دو چیز؛ یعنی فعل خود و ذات خود سوگند یاد فرموده است:
[1] «وَ السَّماءِ وَ ما بَناها»؛
[2] «و قسم به آسمان و کسى که آسمان را بنا کرده است». چنین سوگندی اشتباه نیست؛ زیرا متکلم در مقام خطاب، میتواند در مورد خودش نیز از لفظ غائب استفاده کند و این یکی از ویژگیهای بلاغی بوده و نیز بیانگر مطالبی؛ مانند
توحید افعالی است؛ یعنی اصل خلقت آسمان با آن عظمت خیره کننده از شگفتیهاى بزرگ خلقت است، و بناء و پیدایش این همه کواکب و اجرام آسمانى و نظامات حاکم بر آنها شگفتى دیگر، و از آن مهمتر خالق این آسمان است.
ناگفته نماند که؛ هر چند «ما» در این آیه شریفه موصوله بوده و به معنای «من» موصوله میباشد؛ ولی معنای وصفی دارد؛ یعنی «القادر العظیم الذى بناها».
[3]
[1]. سیوطی، جلال الدین، الاتقان فی علوم القرآن، ج 2، ص 278، بیروت، دار الکتاب العربی، چاپ دوم، 1421ق.
[3]. زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج 4، ص 759، بیروت، دار الکتاب العربی، چاپ سوم، 1407ق؛ محمد ابو موسى، محمد، البلاغة القرآنیة فی تفسیر الزمخشری و أثرها فی الدراسات البلاغیة، ص 312، قاهره، مکتبة وهبه، 1403ق.
اسلام تسکت...
ما را در سایت اسلام تسکت دنبال می کنید
برچسب : والسماء والطارق,والسماء وما بناها, نویسنده : کاوه محمدزادگان islamtext بازدید : 164 تاريخ : سه شنبه 4 آبان 1395 ساعت: 10:39