در منابع شیعی و نیز منابع روایی نسل اول اهل
سنت، سخنی از «
نماز عتقاء» وجود ندارد.
اولین منبعی که در ارتباط با این
نماز یافتیم، کتابی از شیخ عبدالقادر گیلانی(از مشایخ صوفیه قرن ششم) می
باشد:
«در شب یا روز ماه شوال هشت رکعت
نماز بخواند و در هر رکعت یک مرتبه سوره حمد و پانزده مرتبه سوره توحید را بخواند و پس از پایان
نماز هفتاد بار تسبیح بگوید و هفتاد مرتبه بر پیامبر صلوات بفرستد ... سوگند به خدایی که محمد(ص) را برگزیده است، هیچ
کس این
نماز را نمی
خواند، مگر آن
که خداوند چشمه
های حکمت را از قلبش بر زبانش جاری می
کند و هیچ
کس این نماز را نمی
خواند، مگر آن
که وقتی سر از سجده آخر بر می
دارد، خداوند گناهانش را می
آمرزد و اگر بمیرد، شهید و بخشیده شده از دنیا می
رود و هیچ بنده
ای این نماز را در سفر نمی
خواند، مگر آن
که خداوند سیر و سفر را بر او آسان می
گرداند تا به منزلش برسد و اگر مدیون باشد، خداوند قرض او را اداء می
کند و اگر حاجتی داشته باشد، آن
را اجابت می
کند و خداوند در عوض هر کلمه و آیه
ای که در این نماز
خوانده، باغ
هایی در بهشت به او عطا می
کند که عابر در سایه درختان آن صد سال راه می
رود و سایه آن به پایان نمی
رسد».
[1]
اسلام تسکت...
ما را در سایت اسلام تسکت دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : کاوه محمدزادگان islamtext بازدید : 257 تاريخ : چهارشنبه 8 اسفند 1397 ساعت: 0:08