آیا حدیثی با این مضمون داریم که: اگر یک نماز صبح از کسی قضا شود، اگر به اندازه تمام کوههای جهان، طلا در راه خدا انفاق کند جبران نخواهد شد؟!

در تألیفات برخی بزرگان معاصر و نیز در فضای مجازی، داستان ذیل را با عبارت‌های گوناگون مشاهده می‌کنیم:
شخصى خدمت امام صادق(ع) رسید و براى انجام کارى استخاره کرد، و استخاره بد آمد، ولى وى اعتنا به استخاره نکرد و کارش را که تجارت بود آغاز کرد، به مسافرت رفت و اتفاقاً در مسافرت به او خوش گذشت و سود بسیارى هم عایدش شد! وقتى به مدینه بازگشت از این‌که استخاره امام صادق(ع) بد آمده بود تعجب کرد، چون در مسافرت به او خیلى خوش گذشته و سود زیادى هم برده بود.
لذا خدمت حضرت رسید و جریان را از ایشان سؤال کرد، امام صادق(ع) تبسمى نمودند و فرمودند: «به یاد دارى که در مسافرتت در فلان منزل آن‌چنان خسته بودى که خوابت برد، و وقتى بیدار شدى که آفتاب طلوع کرده و نماز صبحت قضا شده بود؟ اگر خداوند تبارک و تعالى آنچه را که در دنیا است، به تو داده بود، جبران دو رکعت نماز قضا شده‌ات نمی‌شد».[1]
در برخی نوشته‌ها نیز سخن از «کوه‌های طلا» آمده است.
در این زمینه باید گفت: گرچه بی‌اهمیتی به نماز در قرآن کریم نیز مورد نکوهش واقع شده است،[2] اما با تحقیق و جستجویی که داشتیم، روایت یادشده را در منبع قابل استنادی نیافتیم و در تألیفاتی که به این ماجرا اشاره کرده بودند نیز به مستند آن اشاره نشده بود.
با این وجود، در صورتی که بعدها با مستند این گزارش برخورد کرده و یا یکی از کاربران، منبع معتبری در این زمینه برایمان ارسال کنند، این پاسخ ویرایش خواهد شد.

اسلام تسکت...