«فردی که بارها با شکست در آزمایش‌های الهی، گناهانی مرتکب شده، اما سپس توبه نموده، خدا دوستش دارد!» آیا چنین روایتی مورد پذیرش است؟!

این روایت در بسیاری از منابع حدیثی با سند قابل قبول، از جمله در کتاب کافی به سند صحیح آمده است:
«عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً قَالَ هُوَ الذَّنْبُ الَّذِی لَا یَعُودُ فِیهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَیُّنَا لَمْ یَعُدْ فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ»؛‏[1]
ابوبصیر نقل می‌کند که از امام صادق(ع) در مورد توبه نصوح پرسیدم. حضرتشان فرمود: فرمود گناهی که دوباره آن‌را انجام ندهد! عرض کردم: کدام یک از ما چنین قدرتی دارد که گناهانش را تکرار نکند؟! امام فرمود: خداوند بندگانی که بارها به وسیله گناه مورد امتحان قرار گرفته و هر بار نیز (از صمیم قلب) توبه می‌کنند را دوست دارد!
به بیان دیگر، نباید انتظار داشته باشیم که همه مردم معصوم باشند و هیچ‌کار خلاف و گناهی انجام نداده و یا تکرار نکنند، اما بندگانی که بارها در دام فریب شیطان افتاده و گناهانی را انجام داده‌اند، اما به دلیل محبتی که به خدا دارند در هر بار پشیمانی به سراغ آنان آمده و  - نه با زبان بلکه از صمیم دل - تصمیم به خودداری از گناه می‌گیرند، خدای مهربان آنان را نیز در سایه محبت خود قرار می‌دهد.
پیام این روایت و روایات مشابه، آن است که انسان نباید با انجام گناهان - هرچند بارها تکرار شوند - از رحمت خدا ناامید شده و رشته ارتباطش را با پروردگارش را بگسلد، بلکه باز هم با توبه و پشیمانی و بازگشت به سوی خداوند، مورد لطف و محبت پروردگار قرار خواهد گرفت، و درهای رحمتش به سوی او گشوده خواهد شد.